"'n Oppersaal. Aand. Twaalf manne, net soos hulle van die straat ingekom het, wag op die maaltyd. Moeg, honger, vuil. Wat hulle nou kort, is 'n slaaf wat met 'n skottel water van die een na die ander gaan en voete was. Maar daar is nie een nie. Dan maak die Rabbi 'n handdoek om hom vas en doen juis dit: Hy gaan van een paar stowwerige voete na die volgende en was hulle.
'n Ongemaklike swye, totdat een protesteer...
'n Mens mis die sin van wat hier gebeur as jy net van beskeidenheid en saaklikheid praat. In hierdie enkele, sigbare teken verbeeld Christus sy hele aardse lewe: een met gesag, buigend voor hulle wat afhanklik is en bedreig word.
Die Grote voor die Kleine.
Dis steeds die model vir die mens: wat dwaas lyk, wat vloek teen alle gevoel vir rang en selfagting, moet gedoen word ter wille van die vrede wat dit bring. Vrede onder die mense begin nie waar een die mag het om die stryd te smoor nie, maar daar waar een van sy eer afsien. Hoe vollediger hy dit regkry, des te groter sal die vrede wees wat van hom uitgaan."
Jorg Zink se nadenke oor Jesus wat "laag neerbuig" (uit "Pad na die Gebed") is dalk ons enigste gedagtes wat ons in hierdie Paastyd hoef te koester: "Die Grote voor die kleine".
Die eerste tree, Here,
loop ek agter U aan
en kyk wat U doen.
U het nie mag gesoek nie,
nie rykdom
of byval nie.
U is die gestalte van 'n nederige,
misverstaan en verag.
Hulle het oor U die kop geskud,
hulle het agter die hand oor U gepraat.
Hulle meen U is gevaarlik...
en U doodgemaak.
My eer, Here,
is die kiem van die tweedrag
tussen my en die mense.
My trots is die kiem van haat.
Maar u kniel voor my met U handdoek om U lyf...
Ek is nog maar aan die begin,
nog besig met die eerste tree.
Nou reeds vrees ek vir my reputasie
dat ek verag mag word.
Neem my hierdie tree met U saam
dat ek deur U vry leef.
Here, U buig U voor my.
Ek buig
voor die geheimenis van u pad
No comments:
Post a Comment