Vroegoggend lees ek 'n pleit raak: "Here, leer my om anders oor tyd te dink". Ek weet nie wat die konteks was van die persoon se versugting nie, ek weet wel dat ek my met die gebed kan versoen. "Leer my anders oor tyd dink". Waarskynlik omdat tyd vir ons iets is wat meetbaar is (- dit kan verbygaan; dit kan gemors word; dit kos geld; dit kan nie herroep word nie, want dit vlieg; daar is altyd te min...) is ons lewens ingerig volgens ons horlosies.
Vir die interessantheid het ek so bietjie gaan nalees oor die geskiedenis van horlosies. Eintlik praat ons natuurlik verkeerd, eers was daar tydaanduiders - of dit nou sonwysers was; waterwysers wat min of meer die lengte van 'n uur kon aandui soos 'n sand-uurglas; alles te danke aan die Egiptenare, Babiloniers en selfs die Chinese se intellek.... Dan was daar klokke. Stede het 'n klok gekry wat werkstyd en etenstye aandui. Om te dink dat die priesters in die Middeleeuse kloosters 'n aanddeel gehad het aan die regulering van "klokke". Geloofsgemeenskappe wat saam gebly het, het 'n alarmsisteem nodig gehad, want 8 keer per dag moes daar gebid word. Deur die dag kon 'n mens dalk nog met jou gesig na die son leef ... maar om 3 uur in die oggend op te staan, het 'n mens 'n alarm nodig. Die klok moet geslaan word! (Daarom is die woord wat ons vir tyd gebruik dieselfde as "lui die klok").
Een van die rykhede van Lectio Divina - vir my ten minste - is dat die Heilige Lees nie aan tyd gebonde is nie. Daar is niks wat ek moet "klaarkry" nie. Ek jaag nie om 'n teksgedeelte te lees nie. Ek jaag nie teen 'n "Bybel in een jaar" nie. Ek lees en bedink; lees weer en praat; lees weer en skryf neer; lees weer en bid; lees weer ...". Gister het ek dalk die enkele vers of paragraaf in 'n bekende Bybelvertaling gelees, vandag verras 'n onbekende vertaling my dalk van voor af. So hou ek aan totdat ek seker is dat ek die rykdom van die teks "eet" ... en dit deel van my selle word. Ek is ... omdat ek gevoed is.
Lees ek ter wille van inligtingversameling, noem ons dit "verslind". Vinnig. Nog. 'n Inligtingsvraat. Lees ek ter wille van verandering, noem ek dit "rondrol op my tong". Ek koester die luuksheid van die smaak. Ek probeer so lank moontlik die smaak in my mond vasgevang hou ... te bang dit gaan te vinnig verlore. Die heerlikheid word in al my sintuie gevier; lank nadat ek gesluk het onthou ek nog die ervaring.
Is die heilige lees van 'n heilige teks nie bedoel om heiligmakend te wees nie... Niks kan die proses aanjaag nie.
No comments:
Post a Comment